2. dagur - 31. júlí
Það má segja að morguninn hafi gefið góð fyrirheit um það sem koma skyldi: endalaust af stórbrotinni náttúru. Meira að segja í umhverfi gistiskálans gat náttúruunnandinn fundið eitthvað við sitt hæfi. Hvað um það, við vorum að vanda næstum því of seinir í rúturnar sem fluttu okkur að rásmarkinu. Þarna skyldi ég við strákana í styttra hlaupinu og fylgdi rútunni sem keyrði að upphafi lengra hlaupsins á jeppanum hans Rúnars. Það var nefnilega boðið upp á tvær hlaupavegalengdir; styttri vegalengdin var 13,7 km, en sú lengri 32,7. Lengra hlaupið hófst við Dettifoss, en, maður lifandi, afleggjarinn að fossinum er sennilega versti vegur sem ég hef keyrt! Þessi slæma upplifun er hinsvegar fyllilega þess virði þegar komið er á leiðarenda, því Dettifoss sjálfur, í sínu ægifagra og hrikalega umhverfi, og hinar stórbrotnu grjótmyndanir þar í kring, er sannarlega sjón sem enginn ætti að missa af sem leggur leið sína á þetta svæði.
Snatak vann glæsilegan sigur í lengra hlaupinu og kom þar sjálfum sér skemmtilega á óvart, því hann var fyrst og fremst að hlaupa þetta til gamans. Ekki spillti að það var móðursystir hans, Katrín, sem hafði veg og vanda af skipulagningunni og hún var vitanlega einnig glöð að sjá litla frænda koma fyrstan í mark. Að sjálfsögðu þráðu það allir helst að hvíla lúin bein að hlaupi loknu og það fengum við að gera í góðu yfirlæti í matarboði hjá Katrínu þá um kvöldið. Gestrisni landsbyggðarmanna er annáluð og ekki sakar ef gestgjafinn er frænka eins úr hópnum, eins og við fengum að kynnast þá um kvöldið.Það voru því sælir og saddir menn sem skriðu upp í rúm eftir viðburðarríkan dag. |